Aeneid Book 12 A2 2008

1-91            

Turnus ut infractos adverso Marte Latinos

defecisse videt, sua nunc promissa reposci,

se signari oculis, ultro implacabilis ardet

attollitque animos. Poenorum qualis in arvis

saucius ille gravi venantum vulnere pectus

tum demum movet arma leo gaudetque comantis

excutiens cervice toros fixumque latronis

inpavidus frangit telum et fremit ore cruento:

haud secus adcenso gliscit violentia Turno.

Tum sic adfatur regem atque ita turbidus infit:

“Nulla mora in Turno; nihil est quod dicta retractent

ignavi Aeneadae, nec quae pepigere recusent.

Congredior, fer sacra, pater, et concipe foedus.

Aut hac Dardanium dextra sub Tartara mittam,

desertorem Asiae (sedeant spectentque Latini),

et solus ferro crimen commune refellam,

aut habeat victos, cedat Lavinia coniunx.”

Olli sedato respondit corde Latinus:

“O praestans animi iuvenis, quantum ipse feroci

virtute exsuperas, tanto me impensius aequum est

consulere atque omnis metuentem expendere casus.

Sunt tibi regna patris Dauni, sunt oppida capta

multa manu, nec non aurumque animusque Latino est;

sunt aliae innuptae Latio et Laurentibus arvis,

nec genus indecores. Sine me haec haud mollia fatu

sublatis aperire dolis, simul hoc animo hauri.

Me natam nulli veterum sociare procorum

fas erat, idque omnes divique hominesque canebant.

Victus amore tui, cognato sanguine victus

coniugis et maestae lacrumis, vincla omnia rupi:

promissam eripui genero, arma impia sumpsi.

Ex illo qui me casus, quae, Turne, sequantur

bella, vides, quantos primus patiare labores.

Bis magna victi pugna vix urbe tuemur

spes Italas; recalent nostro Thybrina fluenta

sanguine adhuc campique ingentes ossibus albent.

Quo referor totiens? Quae mentem insania mutat?

Si Turno exstincto socios sum adscire paratus,

cur non incolumi potius certamina tollo?

Quid consanguinei Rutuli, quid cetera dicet

Italia, ad mortem si te--Fors dicta refutet!--

prodiderim, natam et conubia nostra petentem?

Respice res bello varias; miserere parentis

longaevi, quem nunc maestum patria Ardea longe

dividit.” Haudquaquam dictis violentia Turni

flectitur: exsuperat magis aegrescitque medendo.

Ut primum fari potuit, sic institit ore:

”Quam pro me curam geris, hanc precor, optime, pro me

deponas letumque sinas pro laude pacisci:

et nos tela, pater, ferrumque haud debile dextra

spargimus; et nostro sequitur de volnere sanguis.

longe illi dea mater erit, quae nube fugacem

feminea tegat et vanis sese occulat umbris.”

At regina, nova pugnae conterrita sorte,

flebat et ardentem generum monitura tenebat:

“Turne, per has ego te lacrimas, per siquis Amatae

tangit honos animum (spes tu nunc una, senectae

tu requies miserae, decus imperiumque Latini

te penes, in te omnis domus inclinata recumbit).

unum oro: desiste manum committere Teucris.

Qui te cumque manent isto certamine casus,

et me, Turne, manent: simul haec invisa relinquam

lumina nec generum Aenean captiva videbo.”

Accepit vocem lacrimis Lavinia matris

flagrantis perfusa genas, quoi plurimus ignem

subiecit rubor et calefacta per ora cucurrit.

Indum sanguineo veluti violaverit ostro

siquis ebur, aut mixta rubent ubi lilia multa

alba rosa: talis virgo dabat ore colores.

Illum turbat amor, figitque in virgine voltus:

ardet in arma magis paucisque adfatur Amatam.

“Ne, quaeso, ne me lacrimis neve omine tanto

prosequere in duri certamina Martis euntem,

O mater; neque enim Turno mora libera mortis.

Nuntius haec Idmon Phrygio mea dicta tyranno

haud placitura refer: cum primum crastina caelo

puniceis invecta rotis Aurora rubebit,

non Teucros agat in Rutulos, Teucrum arma quiescant

et Rutuli; nostro dirimamus sanguine bellum,

illo quaeratur coniunx Lavinia campo.”

Haec ubi dicta dedit rapidusque in tecta recessit.

poscit equos gaudetque tuens ante ora frementis,

Pilumno quos ipsa decus dedit Orithyia,

qui candore nives anteirent, cursibus auras.

Circumstant properi aurigae manibusque lacessunt

pectora plausa cavis et colla comantia pectunt.

Ipse dehinc auro squalentem alboque orichalco

circumdat loricam umeris; simul aptat habendo

ensemque clipeumque et rubrae cornua cristae.

ensem, quem Dauno ignipotens deus ipse parenti

fecerat et Stygia candentem tinxerat unda.

Haec ubi dicta dedit, portis sese extulit ingens,

telum immane manu quatiens; simul agmine denso

Antheusque Mnestheusque ruunt omnisque relictis

turba fluit castris: tum caeco pulvere campus

miscetur pulsuque pedum tremit excita tellus.

Vidit ab adverso venientis aggere Turnus,

videre Ausonii, gelidusque per ima cucurrit

ossa tremor: prima ante omnis Iuturna Latinos

audiit adgnovitque sonum et tremefacta refugit.

Ille volat campoque atrum rapit agmen aperto.

Qualis ubi ad terras abrupto sidere nimbus

it mare per medium; miseris heu praescia longe

horrescunt corda agricolis, dabit ille ruinas

arboribus stragemque satis, ruet omnia late;

ante volant sonitumque ferunt ad litora venti:

talis in adversos ductor Rhoeteius hostis

agmen agit, densi cuneis se quisque coactis

adglomerant. Ferit ense gravem Thymbraeus Osirim,

Archetium Mnestheus, Epulonem obtruncat Achates

Ufentemque Gyas; cadit ipse Tolumnius augur,

primus in adversos telum qui torserat hostis.

Tollitur in caelum clamor, versique vicissim

pulverulenta fuga Rutuli dant terga per agros.

Ipse neque aversos dignatur sternere Morti

nec pede congressos aequo nec tela ferentis

insequitur: solum densa in caligine Turnum

vestigat lustrans, solum in certamina poscit.

Hoc concussa metu mentem Iuturna virago

aurigam Turni media inter lora Metiscum

excutit et longe lapsum temone relinquit:

ipsa subit manibusque undantis flectit habenas,

cuncta gerens, vocemque et corpus et arma Metisci.

Nigra velut magnas domini cum divitis aedes

pervolat et pennis alta atria lustrat hirundo,

pabula parva legens nidisque loquacibus escas,

et nunc porticibus vacuis, nunc umida circum

stagna sonat: similis medios Iuturna per hostis

fertur equis rapidoque volans obit omnia curru

iamque hic germanum iamque hic ostentat ovantem

nec conferre manum patitur, volat avia longe.

Haud minus Aeneas tortos legit obvius orbes

vestigatque virum et disiecta per agmina magna

voce vocat. Quotiens oculos coniecit in hostem

alipedumque fugam cursu temptavit equorum,

aversos totiens currus Iuturna retorsit.

Heu quid agat? Vario nequiquam fluctuat aestu,

diversaeque vocant animum in contraria curae.

Huic Messapus, uti laeva duo forte gerebat

lenta levis cursu praefixa hastilia ferro,

horum unum certo contorquens dirigit ictu.

Substitit Aeneas et se collegit in arma,

poplite subsidens; apicem tamen incita summum

hasta tulit summasque excussit vertice cristas.

Tum vero adsurgunt irae; insidiisque subactus,

diversos ubi sensit equos currumque referri,

multa Iovem et laesi testatus foederis aras

iam tandem invadit medios et Marte secundo

terribilis saevam nullo discrimine caedem

suscitat irarumque omnis effundit habenas.

Quis mihi nunc tot acerba deus, quis carmine caedes

diversas obitumque ducum, quos aequore toto

inque vicem nunc Turnus agit, nunc Troius heros,

expediat? Tanton placuit concurrere motu.

Iuppiter, aeterna gentis in pace futuras?

Aeneas Rutulum Sucronem, ea prima ruentis

pugna loco statuit Teucros, haud multa morantem

excipit in latus et, qua fata celerrima, crudum

transadigit costas et cratis pectoris ensem.

Turnus equo deiectum Amycum fratremque Dioren,

congressus pedes, hunc venientem cuspide longa,

hunc mucrone ferit curruque abscisa duorum

suspendit capita et rorantia sanguine portat.

Ille Talon Tanaimque neci fortemque Cethegum,

tris uno congressu, et maestum mittit Oniten,

nomen Echionium matrisque genus Peridiae,

hic fratres Lycia missos et Apollinis agris

et iuvenem exosum nequiquam bella Menoeten,

Arcada, piscosae cui circum flumina Lernae

ars fuerat pauperque domus nec nota potentum

munera conductaque pater tellure serebat.

Ac velut immissi diversis partibus ignes

arentem in silvam et virgulta sonantia lauro,

aut ubi decursu rapido de montibus altis

dant sonitum spumosi amnes et in aequora currunt

quisque suum populatus iter: non segnius ambo

Aeneas Turnusque ruunt per proelia; nunc nunc

fluctuat ira intus, rumpuntur nescia vinci

pectora, nunc totis in Volnera viribus itur.

Murranum hic, atavos et avorum antiqua sonantem

nomina per regesque actum genus omne Latinos,

praecipitem scopulo atque ingentis turbine saxi

excutit effunditque solo: hunc lora et iuga subter

provolvere rotae, crebro super ungula pulsu

incita nec domini memorum proculcat equorum.

Ille ruenti Hyllo animisque immane frementi

occurrit telumque aurata ad tempora torquet:

olli per galeam fixo stetit hasta cerebro.

Dextera nec tua te, Graium fortissime Cretheu

eripuit Turno. Nec di texere Cupencum

Aenea veniente sui: dedit obvia ferro

pectora, nec misero clipei mora profuit aerei.

Te quoque Laurentes viderunt, Aeole, campi

oppetere et late terram consternere tergo

Occidis, Argivae quem non potuere phalanges

sternere nec Priami regnorum eversor Achilles;

hic tibi mortis erant metae: domus alta sub Ida,

Lyrnesi domus alta, solo Laurente sepulchrum.

Totae adeo conversae acies, omnesque Latini,

omnes Dardanidae, Mnestheus acerque Serestus

et Messapus equum domitor et fortis Asilas

Tuscorumque phalanx Evandrique Arcades alae,

pro se quisque viri summa nituntur opum vi:

nec mora nec requies, vasto certamine tendunt.

Hic mentem Aeneae genetrix pulcherrima misit,

iret ut ad muros urbique adverteret agmen

ocius et subita turbaret clade Latinos.

Ille ut vestigans diversa per agmina Turnum

huc atque huc acies circumtulit, aspicit urbem

immunem tanti belli atque impune quietam.

Continuo pugnae adcendit maioris imago:

Mnesthea Sergestumque vocat fortemque Serestum

ductores tumulumque capit, quo cetera Teucrum

concurrit legio nec scuta aut spicula densi

deponunt. Celso medius stans aggere fatur:

“Nequa meis esto dictis mora; Iuppiter hac stat,

neu quis ob inceptum subitum mihi segnior ito.

Urbem hodie, causam belli, regna ipsa Latini,

ni frenum accipere et victi parere fatentur,

eruam et aequa solo fumantia culmina ponam.

scilicet exspectem, libeat dum proelia Turno

nostra pati rursusque velit concurrere victus?

Hoc caput, O cives, haec belli summa nefandi:

ferte faces propere foedusque reposcite flammis.”

Dixerat, atque animis pariter certantibus omnes

dant cuneum densaque ad muros mole feruntur.

Scalae improviso subitusque apparuit ignis.

Discurrunt alii ad portas primosque trucidant,

ferrum alii torquent et obumbrant aethera telis.

Ipse inter primos dextram sub moenia tendit

Aeneas magnaque incusat voce Latinum

testaturque deos, iterum se ad proelia cogi,

bis iam Italos hostis, haec altera foedera rumpi.

Exoritur trepidos inter discordia civis:

urbem alii reserare iubent et pandere portas

Dardanidis ipsumque trahunt in moenia regem,

arma ferunt alii et pergunt defendere muros.

Inclusas ut cum latebroso in pumice pastor

vestigavit apes fumoque implevit amaro:

illae intus trepidae rerum per cerea castra

discurrunt magnisque acuunt stridoribus iras;

volvitur ater odor tectis, tum murmure caeco

intus saxa sonant, vacuas it fumus ad auras.

Accidit haec fessis etiam fortuna Latinis,

quae totam luctu concussit funditus urbem.

Regina ut tectis venientem prospicit hostem,

incessi muros, ignis ad tecta volare,

nusquam acies contra Rutulas, nulla agmina Turni:

infelix pugnae iuvenem in certamine credit

exstinctum et, subito mentem turbata dolore,

se causam clamat crimenque caputque malorum,

multaque per maestum demens effata furorem

purpureos moritura manu discindit amictus

et nodum informis leti trabe nectit ab alta.

Quam cladem miserae postquam accepere Latinae,

filia prima manu flavos Lavinia crinis

et roseas laniata genas, tum cetera circum

turba furit: resonant late plangoribus aedes.

Hinc totam infelix volgatur fama per urbem.

Demittunt mentes; it scissa veste Latinus,

coniugis attonitus fatis urbisque ruina,

canitiem immundo perfusam pulvere turpans.

[Multaque se incusat, qui non acceperit ante

Dardanium Aenean generumque adsciverit ultro.

Interea extremo bellator in aequore Turnus

palantis sequitur paucos iam segnior atque

iam minus atque minus successu laetus equorum

attulit hunc illi caecis terroribus aura

commixtum clamorem adrectasque impulit aures

confusae sonus urbis et inlaetabile murmur.

“Ei mihi! Quid tanto turbantur moenia luctu?

Quisve ruit tantus diversa clamor ab urbe?”

Sic ait adductisque amens subsistit habenis.

Atque huic, in faciem soror ut conversa Metisci

aurigae currumque et equos et lora regebat,

talibus occurrit dictis: “Hac, Turne, sequamur

Troiugenas, qua prima viam victoria pandit;

sunt alii, qui tecta manu defendere possint.

Ingruit Aeneas Italis et proelia miscet:

et nos saeva manu mittamus funera Teucris.

Nec numero inferior pugnae nec honore recedes.”

Turnus ad haec:

“O soror, et dudum adgnovi, cum prima per artem

foedera turbasti teque haec in bella dedisti,

et nunc nequiquam fallis dea. Sed quis Olympo

demissam tantos voluit te ferre labores?

An fratris miseri letum ut crudele videres?

Nam quid ago? Aut quae iam spondet Fortuna salutem?

Vidi oculos ante ipse meos me voce vocantem

Murranum, quo non superat mihi carior alter,

oppetere ingentem atque ingenti volnere victum.

Occidit infelix nostrum ne dedecus Ufens

adspiceret; Teucri potiuntur corpore et armis.

Exscindine domos (id rebus defuit unum)

perpetiar, dextra nec Drancis dicta refellam?

Terga dabo et Turnum fugientem haec terra videbit?

Usque adeone mori miserum est? Vos O mihi Manes

este boni, quoniam superis aversa voluntas!

Sancta ad vos anima atque istius nescia culpae

descendam, magnorum haud umquam indignus avorum.

“Turne, in te suprema salus: miserere tuorum.

Fulminat Aeneas armis summasque minatur

deiecturum arces Italum exscidioque daturum;

iamque faces ad tecta volant. In te ora Latini,

in te oculos referunt; mussat rex ipse Latinus,

quos generos vocet aut quae sese ad foedera flectat.

Praeterea regina, tui fidissima, dextra

occidit ipsa sua lucemque exterrita fugit.

Soli pro portis Messapus et acer Atinas

sustentant aciem. Circum hos utrimque phalanges

stant densae, strictisque seges mucronibus horret

ferrea: tu currum deserto in gramine versas.”

Obstipuit varia confusus imagine rerum

Turnus et obtutu tacito stetit. Aestuat ingens

uno in corde pudor mixtoque insania luctu

et furiis agitatus amor et conscia virtus.

Ut primum discussae umbrae et lux reddita menti,

ardentis oculorum orbes ad moenia torsit

turbidus eque rotis magnam respexit ad urbem.

Ecce autem flammis inter tabulata volutus

ad caelum undabat vortex turrimque tenebat,

turrim, compactis trabibus quam eduxerat ipse

subdideratque rotas pontisque instraverat altos.

“Iam iam fata, soror, superant; absiste morari;

quo deus et quo dura vocat Fortuna, sequamur.

Stat conferre manum Aeneae, stat quidquid acerbi est

morte pati; neque me indecorem, germana, videbis

amplius. Hunc, oro, sine me furere ante furorem.”

Dixit et e curru saltum dedit ocius arvis

perque hostis, per tela ruit maestamque sororem

deserit ac rapido cursu media agmina rumpit.

Ac veluti montis saxum de vertice praeceps

cum ruit avulsum vento, seu turbidus imber

proluit aut annis solvit sublapsa vetustas;

fertur in abruptum magno mons improbus actu

exsultatque solo, silvas armenta virosque

involvens secum: disiecta per agmina Turnus

sic urbis ruit ad muros, ubi plurima fuso

sanguine terra madet striduntque hastilibus aurae,

significatque manu et magno simul incipit ore:

“Parcite iam, Rutuli, et vos tela inhibete, Latini;

quaecumque est Fortuna, mea est: me verius unum

pro vobis foedus luere et decernere ferro.”

Discessere omnes medii spatiumque dedere.

At pater Aeneas audito nomine Turni

deserit et muros et summas deserit arces

praecipitatque moras omnis, opera omnia rumpit,

laetitia exsultans, horrendumque intonat armis;

quantus Athos aut quantus Eryx aut ipse coruscis

cum fremit ilicibus quantus gaudetque nivali

vertice se attollens pater Appenninus ad auras.

Iam vero et Rutuli certatim et Troes et omnes

convertere oculos Itali, quique alta tenebant

moenia quique imos pulsabant ariete muros,

armaque deposuere umeris. Stupet ipse Latinus

ingentis, genitos diversis partibus orbis,

inter se coiisse viros et cernere ferro.

Atque illi, ut vacuo patuerunt aequore campi,

procursu rapido, coniectis eminus hastis,

invadunt Martem clipeis atque aere sonoro.

Dat gemitum tellus; tum crebros ensibus ictus

congeminant: fors et virtus miscentur in unum.

Ac velut ingenti Sila summove Taburno

cum duo conversis inimica in proelia tauri

frontibus incurrunt; pavidi cessere magistri,

stat pecus omne metu mutum mussantque iuvencae,

quis nemori imperitet, quem tota armenta sequantur;

illi inter sese multa vi volnera miscent

cornuaque obnixi infigunt et sanguine largo

colla armosque lavant; gemitu nemus omne remugit:

non alitur Tros Aeneas et Daunius heros

concurrunt clipeis; ingens fragor aethera complet.

Iuppiter ipse duas aequato examine lances

sustinet et fata imponit diversa duorum,

quem damnet labor et quo vergat pondere letum;

Emicat hic, impune putans, et corpore toto

alte sublatum consurgit Turnus in ensem

et ferit: exclamant Troes trepidique Latini,

arrectaeque amborum acies. At perfidus ensis

Frangitur in medioque ardentem deserit ictu . . .

ni fuga subsidio subeat. Fugit ocior euro,

ut capulum ignotum dextramque aspexit inermem.

Fama est praecipitem, cum prima in proelia iunctos

conscendebat equos, patrio mucrone relicto,

dum trepidat, ferrum aurigae rapuisse Metisci.

Idque diu, dum terga dabant palantia Teucri,

suffecit: postquam arma dei ad Volcania ventumst,

mortalis mucro glacies ceu futilis ictu

dissiluit; fulva resplendent fragmina harena.

Ergo amens diversa fuga petit aequora Turnus

et nunc huc, inde huc incertos implicat orbes

undique enim densa Teucri inclusere corona,

atque hinc vasta palus, hinc ardua moenia cingunt.

Nec minus Aeneas, quamquam tardata sagitta

interdum genua impediunt cursumque recusant,

insequitur trepidique pedem pede fervidus urget:

inclusum veluti siquando flumine nanctus

cervum aut puniceae saeptum formidine pinnae

venator cursu canis et latratibus instat;

ille autem, insidiis et ripa territus alta,

mille fugit refugitque vias; at vividus Umber

haeret hians, iam iamque tenet similisque tenenti

increpuit malis morsuque elusus inani est.

Tum vero exoritur clamor, ripaeque lacusque

responsant circa et caelum tonat omne tumultu.

Ille simul fugiens Rutulos simul increpat omnis,

nomine quemque vocans, notumque efflagitat ensem.

Aeneas mortem contra praesensque minatur

exitium, si quisquam adeat, terretque trementis

excisurum urbem minitans et saucius instat.

Quinque orbis explent cursu totidemque retexunt

huc illuc; neque enim levia aut ludicra petuntur

praemia, sed Turni de vita et sanguine certant.

Forte sacer Fauno foliis oleaster amaris

hic steterat, nautis olim venerabile lignum,

servati ex undis ubi figere dona solebant

Laurenti divo et votas suspendere vestes,

sed stirpem Teucri nullo discrimine sacrum

sustulerant, puro ut possent concurrere campo.

Hic hasta Aeneae stabat, huc impetus illam

detulerat fixam et lenta in radice tenebat.

Incubuit voluitque manu convellere ferrum

Dardanides teloque sequi, quem prendere cursu

non poterat. Tum vero amens formidine Turnus

“Faune, precor, miserere,” inquit, “tuque optima ferrum

terra tene, colui vestros si semper honores,

quos contra Aeneadae bello fecere profanos.”

Dixit opemque dei non cassa in vota vocavit.

Namque diu luctans lentoque in stirpe moratus

viribus haud ullis valuit discludere morsus

roboris Aeneas. Dum nititur acer et instat,

rursus in aurigae faciem mutata Metisci

procurrit fratrique ensem dea Daunia reddit.

Quod Venus audaci nymphae indignata licere

adcessit telumque alta ab radice revellit.

Olli sublimes armis animisque refecti,

hic gladio fidens, hic acer et arduus hasta,

adsistunt contra certamina Martis anheli.

Iunonem interea rex omnipotentis Olympi

adloquitur fulva pugnas de nube tuentem:

“Qua iam finis erit, coniunx? Quid denique restat?

Indigetem Aenean scis ipsa et scire fateris

deberi caelo fatisque ad sidera tolli.

Quid struis, aut qua spe gelidis in nubibus haeres?

Mortalin decuit violari volnere divom,

aut ensem (quid enim sine te Iuturna valeret?)

ereptum reddi Turno et vim crescere victis?

Desine iam tandem precibusque inflectere nostris,

[ni te tantus edit tacitam dolor et mihi curae

saepe tuo dulci tristes ex ore recursent,]

ventum ad supremum est. Terris agitare vel undis

Troianos potuisti, infandum adcendere bellum,

deformare domum et luctu miscere hymenaeos:

ulterius temptare veto.” Sic Iuppiter orsus;

sic dea submisso contra Saturnia voltu:

“Ista quidem quia nota mihi tua, magne, voluntas,

Iuppiter, et Turnum et terras invita reliqui;

nec tu me aeria solam nunc sede videres

digna indigna pati, sed flammis cincta sub ipsa

starem acie traheremque inimica in proelia Teucros.

Iuturnam misero, fateor, succurrere fratri

suasi et pro vita maiora audere probavi,

non ut tela tamen, non ut contenderet arcum:

adiuro Stygii caput implacabile fontis,

una superstitio superis quae reddita divis.

Et nunc cedo equidem pugnasque exosa relinquo.

Illud te, nulla fati quod lege tenetur,

pro Latio obtestor, pro maiestate tuorum:

cum iam conubis pacem felicibus, esto,

component, cum iam leges et foedera iungent,

ne vetus indigenas nomen mutare Latinos

neu Troas fieri iubeas Teucrosque vocari

aut vocem mutare viros aut vertere vestem.

Sit Latium, sint Albani per saecula reges,

sit Romana potens Itala virtute propago:

occidit, occideritque sinas cum nomine Troia.”

Olli subridens hominum rerumque repertor

“Es germana Iovis Saturnique altera proles:

irarum tantos volvis sub pectore fluctus.

Verum age et inceptum frustra submitte furorem

do quod vis, et me victusque volensque remitto.

Sermonem Ausonii patrium moresque tenebunt,

utque est nomen erit; commixti corpore tantum

subsident Teucri. Morem ritusque sacrorum

adiciam faciamque omnis uno ore Latinos.

Hinc genus Ausonio mixtum quod sanguine surget,

supra homines, supra ire deos pietate videbis,

nec gens ulla tuos aeque celebrabit honores.”

Adnuit his Iuno et mentem laetata retorsit.

Interea excedit caelo nubemque relinquit.

His actis aliud genitor secum ipse volutat

Iuturnamque parat fratris dimittere ab armis.

Dicuntur geminae pestes cognomine Dirae,

quas et Tartaream Nox intempesta Megaeram

uno eodemque tulit partu paribusque revinxit

serpentum spiris ventosasque addidit alas.

Hae Iovis ad solium saevique in limine regis

adparent acuuntque metum mortalibus aegris,

siquando letum horrificum morbosque deum rex

molitur meritas aut bello territat urbes.

Harum unam celerem demisit ab aethere summo

Iuppiter inque omen Iuturnae occurrere iussit.

Illa volat celerique ad terram turbine fertur.

Non secus ac nervo per nubem impulsa sagitta,

armatam saevi Parthus quam felle veneni,

Parthus sive Cydon, telum immedicabile, torsit,

stridens et celeris incognita transilit umbras:

talis se sata Nocte tulit terrasque petivit.

Postquam acies videt Iliacas atque agmina Turni,

alitis in parvae subitam conlecta figuram,

quae quondam in bustis aut culminibus desertis

nocte sedens serum canit importuna per umbras,

hanc versa in faciem Turni se pestis ob ora

fertque refertque sonans clipeumque everberat alis.

Olli membra novus solvit formidine torpor,

adrectaeque horrore comae, et vox faucibus haesit.

At procul ut Dirae stridorem adgnovit et alas,

infelix crinis scindit Iuturna solutos,

unguibus ora soror foedans et pectora pugnis:

“Quid nunc te tua, Turne, potest germana iuvare?

Aut quid iam durae superat mihi? Qua tibi lucem

arte morer? Talin possum me opponere monstro?

Iam iam linquo acies. Ne me terrete timentem,

obscenae volucres: alarum verbera nosco

letalemque sonum, nec fallunt iussa superba

magnanimi Iovis. Haec pro virginitate reponit?

Quo vitam dedit aeternam? Cur mortis ademptast

condicio? Possem tantos finire dolores

nunc certe et misero fratri comes ire per umbras!

Immortalis ego? Aut quicquam mihi dulce meorum

te sine, frater, erit? O quae satis ima dehiscet

terra mihi Manisque deam demittet ad imos?”

Tantum effata caput glauco contexit amictu

multa gemens et se fluvio dea condidit alto.

Aeneas instat contra telumque coruscat

ingens arboreum et saevo sic pectore fatur:

“Quae nunc deinde mora est? Aut quid iam, Turne, retractas?

Non cursu, saevis certandum est comminus armis.

Verte omnis tete in facies et contrahe quidquid

sive animis sive arte vales; opta ardua pennis

astra sequi clausumve cava te condere terra.”

Ille caput quassans ” Non me tua fervida terrent

dicta, ferox: di me terrent et Iuppiter hostis.”

1-91

Nec plura effatus saxum circumspicit ingens,

saxum antiquum ingens, campo quod forte iacebat,

limes agro positus, litem ut discerneret arvis.

Vix illud lecti bis sex cervice subirent,

qualia nunc hominum producit corpora tellus:

ille manu raptum trepida torquebat in hostem

altior insurgens et cursu concitus heros.

Sed neque currentem se nec cognoscit euntem

tollentemve manus saxumve immane moventem;

genua labant, gelidus concrevit frigore sanguis.

Tum lapis ipse viri, vacuum per inane volutus,

nec spatium evasit totum neque pertulit ictum.

Ac velut in somnis, oculos ubi languida pressit

nocte quies, nequiquam avidos extendere cursus

velle videmur et in mediis conatibus aegri

succidimus, non lingua valet, non corpore notae

sufficiunt vires, nec vox aut verba sequuntur:

sic Turno, quacumque viam virtute petivit,

successum dea dira negat. Tum pectore sensus

vertuntur varii. Rutulos aspectat et urbem

cunctaturque metu letumque instare tremescit;

nec quo se eripiat, nec qua vi tendat in hostem,

nec currus usquam videt aurigamve sororem.

Cunctanti telum Aeneas fatale coruscat,

sortitus fortunam oculis, et corpore toto

eminus intorquet. Murali concita numquam

tormento sic saxa fremunt, nec fulmine tanti

dissultant crepitus. Volat atri turbinis instar

exitium dirum hasta ferens orasque recludit

loricae et clipei extremos septemplicis orbes.

Per medium stridens transit femur. Incidit ictus

ingens ad terram duplicato poplite Turnus.

Consurgunt gemitu Rutuli, totusque remugit

mons circum, et vocem late nemora alta remittunt

Ille humilis supplexque oculos, dextramque precantem

protendens, “Equidem merui nec deprecor,” inquit:

“utere sorte tua. Miseri te siqua parentis

tangere cura potest, oro (fuit et tibi talis

Anchises genitor), Dauni miserere senectae

et me seu corpus spoliatum lumine mavis

redde meis. Vicisti, et victum tendere palmas

Ausonii videre; tua est Lavinia coniunx:

ulterius ne tende odiis.” Stetit acer in armis

Aeneas, volvens oculos, dextramque repressit;

et iam iamque magis cunctantem flectere sermo

coeperat, infelix umero cum apparuit alto

balteus et notis fulserunt cingula bullis

Pallantis pueri, victum quem volnere Turnus

straverat atque umeris inimicum insigne gerebat.

Ille, oculis postquam saevi monimenta doloris

exuviasque hausit, furiis accensus et ira

terribilis, “Tune hinc spoliis indute meorum

eripiare mihi? Pallas te hoc volnere, Pallas

immolat et poenam scelerato ex sanguine sumit,”

hoc dicens ferrum adverso sub pectore condit

fervidus. Ast illi solvuntur frigore membra

vitaque cum gemitu fugit indignata sub umbras.